Wandel trektocht met IJslands paard door gastblogger Jorien Buysse
Al een hele poos had ik de wens om op vakantie te gaan met mijn man (Tim) én mijn paard (Vinur). Want met beiden heb ik al heel wat avonturen beleefd, heb ik al heel wat vakanties gedaan en heb ik al heel wat mooie plekken mogen ontdekken. Maar nog nooit waren ze allebei mee op dezelfde vakantie. Dus zo begon er een plan te ontstaan in mijn hoofd. Een weekend wandelen met Vinur als pakpaard, dat leek me wel wat. En ook Tim kreeg ik daar wel enthousiast voor. Ik wilde heel graag naar Kootwijk, want daar was ik nog nooit met paard geweest. Dus mailde ik een B&B met de vraag welk weekend in dit voorjaar zij nog plek hadden en toen lag het belangrijkste deel van het plan vast. Op vrijdag 9 april zouden we naar Kootwijk wandelen, zaterdag 10 april een rustdag met eventueel een korte wandeling en zondag 11 april terug naar Bennekom wandelen. Nu was het alleen nog de vraag waar vandaan we zouden vertrekken die vrijdag. En dat bleek lastiger dan verwacht. Uiteindelijk een plek in Putten gevonden voor Vinur en iets verderop ook een plekje voor onszelf. En daarmee was ons plan rond.
Start van de wandel trektocht
Dus donderdag 8 april zette Gerda ons met alle spullen af voor de start van onze wandel trektocht op de 1e overnachtingsplek voor Vinur. Op een boerderij, een hele wei voor zichzelf. Met knappe shetjes als buren waarmee Vinur uitgebreid ging rennen. Daar had hij het prima naar zijn zin, dus al snel gingen wij op weg naar onze eigen overnachtingsplek. Een klein appartementje, echt bedoeld voor trekkers. Een prima plek voor deze eerste nacht. We maakten een simpele maaltijd klaar, speelden nog een kaartspelletje, keken nog eens naar de route, maar hadden eigenlijk nog geen idee hoe zo’n tocht zou verlopen. Voor Tim zijn eerste vakantie met paard, voor Vinur zijn eerste vakantie zonder andere paarden en voor mij de eerste vakantie met man én paard.
Vinur maakt nieuwe vrienden
Gelukkig sliepen we redelijk goed die nacht en konden we lekker op tijd weer op pad. Eerst naar Vinur, die het nog steeds prima naar zijn zin had naast zijn nieuwe vrienden. De eerste keer met alle bagage op zijn rug, even alle riempjes goed afstellen, alles dubbelchecken en nog een keer checken. En dan konden we gaan. Met een ommetje richting Kootwijk.
Vinur liep in het begin nog best wat gespannen mee. De omgeving was ook niet geschikt om hem aan een heel lang touw te laten lopen, dus hij moest zich even aanpassen. Maar hoe verder we kwamen, hoe meer hij ontspande. In het bos kwamen we een ruiter tegen met 2 ijslanders en 2 honden. Ik vond het een prachtig plaatje voor op de bucketlist. Vinur vond het vooral fijn om soortgenoten te zien en wilde er graag achteraan. Later kwamen we ze nog eens tegen, maar toen had Vinur al door dat we onze eigen route gingen lopen. In ons eigen tempo, wat Vinur veel te laag vindt.
Toen we toe waren aan de eerste pauze vonden we een fijn bankje bij een stukje hei. Er kwam een vrouw langs met twee honden. De husky was nieuwsgierig en kwam buurten, Vinur vindt dat reuze gezellig. Het kleine hondje was bang voor paarden en de vrouw vroeg of ze even mochten kijken. Natuurlijk mag dat, fijn juist om op die manier de dieren te laten wennen. Uiteindelijk durfde het hondje zelfs op eigen pootjes te staan naast Vinur.
Hapjes gras voor Vinur
De route liep door een heel mooi stuk bos, we hebben er geen spijt van dat we een extra stukje gelopen hebben. Op een gegeven moment begon Vinur een beetje te draaien en werd onrustig. Dat was het punt dat we de extra lus gelopen hadden en rechtsaf naar de slaapplek van afgelopen nacht was, maar wij linksaf gingen. Vinur wist duidelijk dat dat niet in de richting van zijn shetjes was. Maar al snel accepteerde hij dat we niet terug gingen, maar verder. En vanaf dat punt liep hij rustiger, was hij meestal ontspannen en at hij tussendoor steeds wat hapjes gras. Dat werkte prima en zo hebben we een heel stuk van de route afgelegd.
Blaren
En toen kwamen de blaren… Niet bij mij, want een groot voordeel van mijn werk is dat ik gewend ben om veel te lopen. Maar Tim heeft een zittend beroep en daarnaast is zijn grootste hobby gamen. Dus die begon de tocht ongetraind en dat begon hij te merken. Maar ook met blaren kun je verder lopen. En tegen de tijd dat de vermoeidheid toe sloeg, was het vooruitzicht van een lekker bed nog meer reden om door te gaan. Dus zo kwamen we zonder al te veel problemen aan op ons overnachtingsadres in Kootwijk, het Boveneind. In totaal 20 kilometer gelopen.
Wij hadden daar een heerlijk appartement. Werkelijk van alle gemakken voorzien, smaakvol ingericht, echt een fijne plek. En we konden zelfs nog even in het zonnetje op ons terrasje zitten met een groot glas water. Vinur stond intussen in een fijne wei met lekker veel gras. Dat had hij wel verdiend. Toen ’s avonds de andere paarden naar stal gingen, vond Vinur daar weinig van. Hij had namelijk gras. We hebben hem het hele weekend weinig anders zien doen dan gras eten, meer heeft een paard ook niet nodig.
Rustdag
De zaterdag zou een rustdag zijn. We konden wel even fietsen lenen om in Stroe blarenpleisters en avondeten te halen. Verder had Tim die rustdag ook echt nodig om zondag het laatste stuk ook te kunnen lopen. Maar ik voelde me wel goed en wilde heel graag met Vinur naar het Kootwijkerzand. Dus dat deden we. Lekker zonder bagage, alleen een plattegrondje, telefoon en portemonee mee. Ik dacht een leuk rondje uitgestippelt te hebben van 1,5 uur, dus snel op pad. Maar wie mij een beetje kent zal het niet verbazen dat ik heel dat Kootwijkerzand al niet kon vinden. Met behulp van google daar dan toch gekomen, maar het was toch wat verder dan gedacht. Vervolgens door het mulle zand ploegen wat natuurlijk ook niet helpt. En het laatste stuk weer totaal geen idee waar ik was. Ach, het was een super leuk rondje. Dat het wel 2,5 uur duurde is dan bijzaak.
Gelukkig kent Tim mij een beetje en maakt zich niet direct zorgen (want hij had wel 3x gecheckt of ik mijn telefoon wel mee had en of die opgeladen was). We waren nog net op tijd terug voordat het echt begon te regenen en we hadden toch mooi 10 kilometer gelopen. De rest van de dag hebben Tim en ik binnen doorgebracht met kaartspelletjes en lekkere hapjes. En Vinur was weer tevreden met zijn gras. Toen we in de avond nog even gingen checken of alles goed was staarde Vinur het bos in. En zo wees hij ons de edelherten aan, die er vrij snel vandoor gingen. Toch gaaf om die zo dichtbij te zien!
Zondag weer richting huis
En toen was het alweer zondag, de dag dat we terug naar huis zouden gaan. De langste route, 25 kilometer. Ik had echt uitgekeken naar dit stuk, een mooie uitdaging. Het inpakken ging nu lekker snel en toen konden we op pad. Het eerste stuk tot aan Harskamp was echt prachtig, we hebben echt genoten van de omgeving. We zagen vele mooie vogels, maar de kleine bonte specht die zich even heel goed liet zien was wel extra gaaf. Eenmaal in de buurt van Harskamp liepen we een route die minder bijzonder was. De omgeving was rommelig en er lag ongelooflijk veel afval langs de weg. Maar ook hier kwamen we leuke dingen tegen, nieuwsgierige paarden en schapen die zich te pletter schrokken als Vinur brieste. Vinur snapte volgens mij dat we naar huis gingen en liep enthousiast mee. Van Harskamp naar Otterlo liepen we een lang zandpad, waar we lekker door konden lopen. De route vanaf Otterlo had ik niet zo goed bekeken en omdat de afstand al maximaal was, konden we hier toch geen aanpassingen op doen. Maar toen bleek dat we een recht kilometerslang pad moesten volgen. Jammer, want ik weet dat in dat stuk veel leukere paden zijn. Maar Tim vond het wel heel fijn dat hij over het fietspad kon lopen.
Pauze plek
We vonden een fijne pauze plek met wat picknicktafels. Er stond een huifkar met 2 paarden op het punt om te vertrekken en toen die omdraaiden maakte dat zo veel herrie dat Vinur dat wel even heel erg spannend vond. Gelukkig had ik hem goed vast en was hij al snel weer rustig. Vinur had onderweg zo veel gesnackt dat hij hier geen interesse had in het gras. Maar onze broodjes vond hij er dan wel weer heel aantrekkelijk uitzien. Ik heb hem maar even afgeleid door heel veel stukjes wortel rond te strooien, zodat hij die kon zoeken. Dat was een prima bezigheid terwijl wij rustig konden eten.
Na deze pauze moesten we nog maar een kleine 10 kilometer. Maar Tim had inmiddels bijzonder veel last van zijn spieren en blaren. Dus heel snel gingen we niet. Vinur vond het prima, die kon lekker snacken onderweg. En zo kwamen we langzaam aan steeds dichter bij huis. Met een extra pauze en heel rustig lopen hebben we met zijn drieën deze tocht af kunnen maken. Deze laatste dag was iets meer dan 25 kilometer. En wat was het gaaf!! Ik heb zo ontzettend genoten en ook al voel ik mijn benen wel, ik heb nu alweer zin in de volgende tocht!
Als laatste wil ik nog even iedereen bedanken die hulp heeft aangeboden, geholpen heeft slaapplekken te regelen, tips heeft gegeven over plekken om te eten, Gerda die ons naar Putten bracht, en iedereen die mee heeft geleefd, dank jullie wel!
