Op 18 mei heb ik met mijn merrie Hafdis meegedaan aan de Lente Outdoor van Midgard, in Lieren.
De dag werd één groot feest. En nee, ik had geen prijs gewonnen. Er waren andere redenen voor de niet aflatende grijns op mijn gezicht.
Anderhalf jaar geleden, in de vierde winter waarin Hafdis ernstige benauwdheidsklachten kreeg zei de dierenarts: “Hou er rekening mee dat ze de winter niet gaat halen.” Ze was er erg slecht aan toe, en de röntgenfoto’s wezen uit dat er aanzienlijke longschade was. De reden van de klachten was nog altijd niet duidelijk, maar zelf had ik een sterk vermoeden dat ze allergisch was voor fijnstof als gevolg van intensieve houtstook. Er was echter geen arts die dat kon bevestigen.
Toen Hafdis in de zomer ook nog eens hoefbevangen werd besloot ik om een andere stal te zoeken. Die vond ik, ver van mijn huis en niet midden in fraaie bossen, maar in een open terrein, met veel wind, vrijwel zonder houtstook! Daarbij was het een IJslanderstal, in tegenstelling tot de ‘grote paarden’ stal waar we vandaan kwamen. De schonere lucht, beter voerbeleid, een fijne (natuur)arts én IJslands gezelschap zorgde ervoor dat ze zienderogen opknapte.
Tot mijn stomme verbazing kwam er zelfs in de winter geen terugval, en toen eindelijk het voorjaar aanbrak konden we steeds langere ritten maken, maar ook steeds meer stukken tölt en zelfs galop! Dus toen n paar weken geleden de Lente Outdoor van Midgard in Lieren werd aangekondigd riep ik in een opwelling: “Dát gaan we doen, omdat het weer kan!” Het werd een hele organisatie, want ik had mijn paardenwagen verkocht, dus er moest een trailer geregeld worden, en die mag ik zelf niet rijden, dus manlief en een stalgenootje moesten er aan te pas komen om ons weg te brengen. Maar het was de moeite dubbel en dwars waard.
Deze wedstrijd in Lieren heb ik drie keer eerder gereden en was eigenlijk de enige die we voorheen deden. Hij is laagdrempelig, echt iedereen kan meedoen; het is altijd gezellig, leuke sfeer en ik vind het fijn dat alle auto’s en paarden rondom de ovaalbaan staan, zodat je alles kunt volgen en tegelijkertijd een oogje op je paard houden. Wat me ook altijd opvalt is dat er veel belangstelling is voor elkaar: woorden van waardering, en soms van troost. Kortom: een sportieve wedstrijd. De baan is niet perse makkelijk, want loopt wat omhoog en naar beneden, maar de omgeving is mooi en het waait er altijd, wat fijn is voor de longen van Hafdis.
De voorbereiding was grondig: serieus oefenen, extra lessen, pony veelvuldig borstelen om van het winterhaar af te komen, wedstrijdtenue weer uit de mottenballen gehaald en ga zo maar door.
Toen de dag van de wedstrijd fris en zonnig aanbrak wist ik één ding: hier ga ik van genieten! Er was geen enkele stress, niet bij haar en niet bij mij. We kennen elkaar inmiddels zó goed, we weten wat we aan elkaar hebben en dat maakt het zoveel meer ontspannen. We kwamen op tijd, het prikweitje met gras was direct een feestje voor haar. Het was niet druk , zowel qua deelnemers als qua toeschouwers, en dat had te maken met een ander groot IJslands evenement op dezelfde dag.
Eenmaal in het zadel werd het een serieuze zaak. Ze deed zó haar best! En wat heerlijk toch, als je paard nergens van schrikt, en vol vertrouwen doet wat jij op dat moment vraagt. Ik heb met een dikke smile op mijn gezicht een T8 en een V5 gereden, en kreeg voor allebei een 4.6. Daar was ik echt héél tevreden mee, het was een grote prestatie na alles wat er was gebeurd. De concurrentie was zwaar: zoveel prachtige paarden met veel beweging en ervaren ruiters, waardoor we niet in de prijzen vielen. Ons maakte het niks uit. Het feit dat we mee konden doen was het enige wat ertoe deed.
Dank aan iedereen de deze wedstijd mogelijk heeft gemaakt, het was allemaal prima geregeld en gezellig als altijd. Als het ons gegeven is zijn we volgend jaar gewoon weer van de partij!
Groet Mieke Kuenen
