Door Inge Frieling
Onlangs is één van mijn rijpaarden, Timbiltá, binnen het NSIJP keuringstraject voorgesteld door Þórður Þorgeirsson, en heeft hierbij op 11 jarige leeftijd een elite beoordeling gekregen. Alle credits voor deze vakman, want hoe knap is het om met een week training het paard te laten pieken op het moment suprême. Niet veel mensen is dit ultieme paardengevoel gegeven, daar kan ik alleen maar van dromen. Waar ik dan wel weer goed in ben, is het analyseren van wat er wel en niet goed ging in mijn training, en daarin op zoek te gaan naar oplossingen. Dit is ook gelijk mijn valkuil, want soms focus ik teveel op details. Daardoor verlies ik dan weer het grotere geheel, of ben niet creatief genoeg in de training. En dat heb ik ondervonden in de aanloop naar dit traject.
Bijna 3 jaar geleden begonnen de puzzelstukjes bij elkaar te komen, onder begeleiding van Maaike Burggrafer. Timbiltá is een grote, langbenige merrie, die jarenlang nodig heeft gehad om sterker te worden. Maar om verder in de wedstrijdsport te komen was er nog een schepje bovenop nodig. Samen hebben we een traject ingezet met de focus op de tölt, omdat daar haar sterke punten lagen: altijd houding, grote passen, altijd takt. Timbiltá ging gedurende de wintermaanden steeds beter lopen, en dat resulteerde in het voorjaar in het bereiken van de Sport A in de T2. Maar gedurende het seizoen werden de resultaten steeds minder. Ze liep niet slecht, maar zo goed als het was kwam maar niet terug. Toen begonnen ook de twijfels: wat doe ik verkeerd, waarom gaat het niet meer zoals in het begin, haar basis was duidelijk wel beter. Tijdens de laatste NK besloot ik daarom ook maar voor de V2 in te schrijven. Totaal niet op getraind, maar weer eens wat anders, gewoon voor de leuk. En deze verandering in mindset was voor ons beide een verademing, en door weer lol te hebben in het rijden, zonder enige verwachting, reden we naar de 2e plek. Daardoor werd mij wel duidelijk dat afwisseling belangrijk was voor Timbiltá, en dat ik teveel gefocused was geweest op precies, die details.
Daarna kwam Corona, geen wedstrijden, alleen maar trainen. En dat bleef je toch doen, want misschien kwam er toch nog een mogelijkheid om een wedstrijd te rijden. Maar ook vorig jaar bleven vorderingen en wedstrijden uit. We kwamen tot de conclusie dat de goede start té snel was gegaan. Dat haar lijf het niet kon volhouden destijds, en dat ze daardoor ook niet goed in haar vel zat. We bleven een beetje in een vicieuze cirkel draaien, waar we precies van elkaar wisten op welke knop te drukken om een reactie uit te lokken. Niet leuk dus!
En weer kwam er een denkproces op gang, waarbij het afgelopen jaar de revue passeerde, want zo kwamen we geen steek verder. Ook Maaike werd er een beetje moedeloos van, en wist ook niet zo goed meer hoe ze mij kon helpen. Toen heb ik ook de knoop doorgehakt, ik ga het nog één keer proberen om het weer op te bouwen. Ik wist hoe we haar op haar best hadden gekregen, maar in de communicatie liep het niet. En omdat we toch geen wedstrijden hadden, kon ik best een sprong in het diepe maken. De keuze was om eerst kracht op te bouwen, en haar galop te gaan verbeteren. Naar mijn idee zat daar de sleutel van het uiteindelijk makkelijker te kunnen laten verzamelen. Ik besloot om haar 2 maanden vanaf de grond te laten werken. Niet rijden, puur en alleen souplesse en krachttraining. Want ik was zelf een storende factor in dit geheel, als ze het zelf kon gaan uitzoeken hoe haar lijf beter te gebruiken was de basis gelegd. Ik had een schema gemaakt hoe de week eruit zag, met 3 x in de week de pessoa, stapmolen en rust tussendoor. Af en toe een sprongetje, met balkjes werken en in de dubbellonge. Na 3 weken begon de galop echt te verbeteren, ze kreeg door hoe ze een handgalop moest doen. Na nog eens 5 weken ben ik de pessoa gaan afbouwen en gaan vervangen door het rijden. Alleen in stap, en alleen maar in de bak. Dressuurmatig allerlei oefeningen verzonnen om te doen, creatief worden om de afwisseling er in te houden. Na enige weken kon ze echt van alles, en werd ze zienderogen sterker. Van daaruit een soort staptölt erbij gepakt, gericht op het kunnen verzamelen, klein blijven in de stappen, en in houding blijven. Heel langzaam aan kon ik steeds meer vragen, en wat nog veel belangrijker was, we begrepen elkaar, en we hadden lol samen!
En toen kwam de eerste cursus van Þórður om de hoek kijken. Wat in eerste instantie een rijcursus zou zijn, werd al gauw, door de grote belangstelling hiervoor, een cursus gericht op de keuring. Omdat er toen nog steeds geen zicht was op de wedstrijden, leek het me stiekem toch heel leuk om, als het goed zou blijven gaan, haar te kunnen tonen op een keuring. In aanloop naar de cursus werd Timbiltá steeds beter, ik kon haar nu ook fluitend door het bos rijden, zonder dat ze in snelheid alles op wilde lossen. Tijdens de eerste cursusdag bleek dat Þórður haar voldoende kwaliteit vond hebben voor de keuring, mits ze dit ook kon vasthouden en op punten nog kon verbeteren in aanloop naar de keuring. Wat was ik trots, en heb toen ook aan de fokkers/eigenaren voorgesteld om haar te gaan laten voorbrengen. En wat ben ik dan blij met zo’n support van de fokkers, die volmondig ja zeiden. Het 2e weekend was D-day, was ze voldoende vooruit gegaan om mee te kunnen naar de keuring? Þórður was zichtbaar tevreden, en we hebben dan ook maar kort hoeven te rijden. Þórður heeft nog even gevoeld of hij dacht de telgang in een week tijd “er op” te kunnen zetten, en daar zag hij geen probleem in. Ik kreeg nog opdrachten mee voor de komende weken, waar ik voor mijn gevoel toch weer een beetje teveel in de details schoot. Daarom was het ook goed dat ik haar een week niet kon rijden tijdens de voorbereiding op de keuring. Kan ik straks weer even blanco beginnen.
De rest is history, wat een onverwacht goed resultaat heeft deze reis opgeleverd, en ik geniet daar met volle teugen van! Wat ik er van heb geleerd: ik blijf altijd een leerling van mijn paard. Ik moet echt oppassen voor mijn eigen valkuilen, ik ben soms te gefocused om iets te willen fixen, ik moet een open blik houden, luisteren naar wat mijn paard me vertelt. Maar vooral, genieten van mijn paard!
