Wie, wat, waar en waarom?
Laat ik beginnen met waarom. Als oud-Amsterdammer, baalde ik er als kind enorm van, dat mijn opa’s en oma’s in Amsterdam terecht zijn gekomen en niet lekker in Dokkum en Raalte zijn blijven wonen. Gelukkig was er in de gemeente Amsterdam wel oog voor kinderen, die wat extra’s konden gebruiken. Ik reed op grote paarden bij manege Geuzeneiland. Bestaat trouwens nog steeds, alleen nu zonder subsidie. Best wel een sociale tijd..de jaren 60 en 70!
Mijn drive om te leren en door te zetten kwam voort uit het feit, dat ik als kind besloot, om later een eigen paard te willen hebben. (Net zoals Pippi) Geen woorden, maar daden. Kan niet, is dood en niet lullen, maar poetsen waren mijn ” pedagogische aanmoedigingen”. En Pippi was mijn eigen gekozen voorbeeld. Achteraf niets mis mee. Kortom, het einddoel is een plek te creëren waar kinderen kunnen samenkomen om met paarden samen te zijn. Wat hebben kinderen gemeenschappelijk? De liefde voor paarden. Wie kom je tegen in de omgang met paarden? Jezelf, tenminste als de volwassenen je daarbij helpen en je leren, dat niet een paard, maar dat jij nog wat te leren hebt van en over paarden. Ik ben nog steeds een juf met een paardenmissie en Stichting Paardenkinderen komt hieruit voort.
Wie weet hoe het er over 10 jaar uitziet. Stapje voor stapje de goede kant op. Een multicultureel groep kinderen, die vrienden zijn geworden met hulp van de paarden. Hoe gaaf is dat?!
Wil je meer weten over onze stichting? Kijk dan op www.paardenkinderen.nl
Jolanda Hondius
