Het begon als een sprookje.
Er was eens.
Er was eens een mooie jongeman die in een ver land verliefd werd op een prachtige vrouw. Hij wilde niets liever dan zijn leven met haar doorbrengen, voor zover je dat als jonge man natuurlijk kunt overzien. Dus toen zij hem vroeg om een paard voor haar te kopen, deed hij dat. Het leek haar heerlijk een paard te hebben en om paard te kunnen rijden en dat leek hem uiteindelijk toch ook heel mooi. Wellicht samen ooit te paard door de prachtige heuvels van dat nieuwe land waar ze nu woonden. Als in een film. De sunset tegemoet. De woorden ‘en ze leefden nog lang en gelukkig’ maakten het droomscenario compleet.
Toen maakte ze het uit. Ze vertrok uit zijn hart, uit zijn leven. Voor altijd voorbij. Ze liet het paard achter. Een prachtige bonte merrie met de naam Lisa, net twee jaar oud, kleuren als een cowboypaard, geschapen voor de ritten door de heuvels bij ondergaande zon. Maar op dat moment ging vooral de zon over Lisa zelf onder. Alleen bleef ze achter. Bij een lieve baas die eigenlijk veel te druk was en die uit zichzelf nooit een paard voor zichzelf zou hebben gekocht. Er was geen plek meer voor Lisa bij hen thuis, ze moest verhuizen. En zo kwam ze toch op een soort prairie terecht met enorm grote stallen en heel veel weilanden eromheen. En alle andere dieren waren ook bont. Maar ze loeiden en werden gemolken en keken naar haar met grote ogen terwijl hun kaken onafgebroken maalden.
Terwijl de maan en de zon en de sterren in hun boog rond de aarde gingen, regen de dagen zich aaneen tot een lange rij zonder onderscheid. De koeien gingen twee keer per dag de melkstal in, de boer reed met zijn tractor af en aan, zijn helpers brachten haar jerrycans met water en keken heel soms ook even echt naar haar om. Maar ja, ze was een paard, geen koe. En die jongens hadden alleen verstand van koeien, wat ook weer niet zo gek was voor koeienboeren.
Er kwamen mannen naar Lisa kijken die haar misschien wel wilden kopen. Haar baas kwam eigenlijk niet meer langs. De mannen die kwamen waren soms aardig, maar meestal niet. Het maakte Lisa niet uit, ze waren een welkome onderbreking van de dagelijkse sleur, de grote wei waar ze dag in dag uit alleen stond, met de zwarte drinkbak bij de draad als enige gezelschap.
Op een dag kwam er een ander soort gezelschap. Het was een vrouw in een lange zwarte jas. Lisa stond roerloos in de zon en keek naar hoe ze langs kwam lopen. De vrouw kwam zomaar even langs en besloot koffie te gaan drinken bij de boer. Ze was verrast dat er zomaar een paard stond, ze vroeg van alles over Lisa. De vrouw zei tegen de boer dat het helemaal niet leuk is voor een paard om alleen te staan. En dat als de baas van haar af wilde, hij haar beter kon opeten dan op de veemarkt proberen te slijten. Daar ging ze vrijwel zeker een miserabel leven tegemoet. De boer en de vrouw spraken met elkaar af dat zij haar best ging doen om een plekje voor Lisa te vinden, het cowboypaard uit het westernsprookje dat voortijdig als een nachtkaars uit was gegaan.
Toen ze wegging, stond de vrouw een tijdje voor de wei naar Lisa te kijken. Lisa keek terug. ‘Je bent een lief paard heb ik gehoord’, zei de vrouw. Ze stapte over de stroomdraad heen bij Lisa in de wei. Ze gaf het paard schouderklopjes. ‘Dat komt goed uit, dat je lief bent. Want voor lieve paarden is er eigenlijk altijd wel een plekje. Daar waar ook andere paarden zijn, want zo alleen staan is helemaal niets’, zei de vrouw in de lange zwarte jas terwijl ze het paard aaide. Toen ging ze op haar hurken zitten, keek omhoog en zei: ‘Krijg nou wat.’
En zo was het precies.
In de nacht die kwam, onder de volle maan, kreeg Lisa een prachtig merrieveulentje. Ze kreeg de naam Luna, De Maan. Niemand wist van dit totaal onverwachte kerstkindje iets af, er was geen hengst in de buurt geweest van de bevallige Lisa, ze had niet eens een echt dikke buik op het moment dat de baby kwam. Alleen de vrouw in de lange zwarte jas had het in de gaten, zij het wel heel erg laat. Ze was direct teruggegaan naar de boerderij waar ze de totaal verbaasde boer meldde dat hij morgenochtend waarschijnlijk twee paarden zou hebben. ‘De merrie heeft een uier en staat volop te kegelen’, zo zei ze tegen hem. En de boer die al honderden kalveren ter wereld had geholpen had geen idee van of over een drachtig paard.
Hij hoefde er niets voor te doen. In het ochtendgloren stonden er twee paar voetjes extra in de wei. De boer stuurde een foto naar de vrouw in de lange zwarte jas. Die heel blij was. Vooral om te zien dat Moeder Natuur helemaal vanzelf het eenzame paard van een kameraadje had voorzien. Vanaf nu was Lisa nooit meer alleen.
Als dat geen happy end is!?Nee, natuurlijk niet. Te vroeg gejuicht. Volgende keer het vervolg: de verhuizing van Lisa en Luna naar een wei vol IJslanders. Fasten your seatbelts!
