Voor mijn derde blog wilde ik eens een andere kant van het Ijslandse paard laten zien. Hun veelzijdigheid eens in de verf zetten! En kwam ik uit bij coachen met paarden. Tegenwoordig kent iedereen wel iemand die aan paardencoaching doet, maar wat gebeurt er dan precies? En wat kunnen de Ijslandse paarden hier toevoegen? Tegelijk twijfelde ik… want eerlijk gezegd ben ik altijd nogal sceptisch geweest tegenover alle coaches die na een redelijk korte opleiding mensen gaan ondersteunen bij hun levensvragen. Een dubbel gevoel… dus stelde ik mezelf de vraag of er een coach was met wie ik het zelf zou aandurven. Die vond ik in Zoë Peeters. Na een interview -dat langer duurde dan gepland – werd ik alleen maar bevestigd in mijn keuze. Laatste uitdaging: in de zomer ga ik zelf een sessie doen bij Zoë, als het weer wat beter is 😉 Voor jullie alvast een inkijk in de wondere wereld van coachen met Ijslandse paarden.
Zoë is nu twee jaar deeltijds actief als coach en maakt binnenkort de overstap naar voltijds coaching. Ze spreekt met passie over haar beroep, of roeping, want dat is in haar geval een beter woord. De keuze om met coaching te starten was er niet één ingegeven door de wens om iets met paarden te doen, maar zeker ook om iets met mensen te doen en met de leerrijke ervaringen die Zoë zelf meegemaakt heeft. Als je haar website leest, wordt dat duidelijk en tijdens ons gesprek spreekt Zoë vol passie over het coachen, het begeleiden van mensen maar ook over zelfreflectie en de weg die wij kunnen afleggen om gelukkiger te zijn.
Al start ik natuurlijk met een wat kritische vraag: wanneer kunnen mensen naar een coach stappen, waarom zouden ze dat doen? Zoë maakt meteen duidelijk dat er een verschil is tussen een coach en een psycholoog of therapeut. Coaches werken vanuit een andere achtergrond. Zij gaan ervan uit dat mensen eigenlijk alle informatie al zelf ter beschikking hebben, waarbij de coach werkt met de info van hun lichaam en als coach niets nieuw aanbrengen. Terwijl psychologen en therapeuten wel externe informatie kunnen inbrengen. Hierdoor word ik al wat minder sceptisch, is mijn nieuwsgierigheid geprikkeld en legt Zoë verder uit. Een coach werkt met een oplossing die het lichaam zelf aanbiedt of met kennis die er al lang aanwezig is (bij systemisch werken). Het werk van een coach is kleiner maar hapklaar: het gaat om iets dat je gemakkelijker kan pakken, iets waar je gemakkelijker in beweging mee geraakt. “Wat bewust is, kan je sturen en wat onbewust is, stuurt jou”. Dat is wat een coach vooral voorhanden heeft en er wordt dan ook veel gewerkt aan bewustwording. Dikwijls denken mensen in hun hoofd dat ze het al weten en blijven ze in cirkels draaien, maar zijn ze juist het contact met hun lichaam kwijtgeraakt. Als coach – en voornamelijk als coach met paarden – ga je werken met signalen die het lichaam geeft en hoe je dat terug kan in verbinding brengen met het hoofd.
Elke coach werkt anders en rond andere vragen. Zo is Zoë bezig met ‘wat het lichaam iemand vertelt: welke lichamelijk blokkades heb je of terugkerende lichamelijke klachten die medisch onverklaarbaar zijn. Dat laatste is belangrijk, want in de eerste plaats moet je medisch gaan kijken. Je moet hier eigenlijk denken aan maagpijn die steeds terugkomt of een onderrug die blijft zeuren… Dan gaan we kijken wat die pijn nu eigenlijk wilt zeggen’. Daarbij werkt Zoë samen met osteopaten, kinesisten en deskundigen die lymfedrainages doen, lampentherapie enz. Er wordt dus gewerkt met een team waarbij er een stuk medische ondersteuning is en tegelijk gekeken wordt waar het ontstaan is.
Al kunnen mensen ook met vragen komen waarbij ze bijvoorbeeld aanlopen tegen problemen op het werk of wanneer ze zich niet goed in hun vel voelen. Wanneer iemand het werk niet graag doet, dan worden ze vaak niet binnen hun competenties ingezet en worden ze niet blij van wat ze moeten doen. Dan gaat een coach kijken wie die persoon is, waar de talenten liggen, waar iemand energie van krijgt, waar het vastloopt en hoe dat komt. Daarbij wordt gekeken naar vragen als ‘hoe komt het dat je daar wordt ingezet of dat je dat aanneemt of dat je misschien over jouw grens laat gaan enz.’ Vervolgens wordt nagegaan waar iemand meer energie van kan krijgen en zal de coach die persoon hierin begeleiden. Zoë gebruikt hierbij vaak een talentbuilder om te gaan kijken waar iemands talenten werkelijk zitten en waar de mogelijke valkuilen zijn. Dan is het doel om meer krachtbronnen te installeren en daarmee vervolgens te experimenteren bij de paarden. Naar het einde van het traject is het dan de bedoeling om er ook concreet mee aan de slag te gaan, want hoe meer je in verbinding komt met jezelf hoe sterker je ook staat om bijvoorbeeld extern te communiceren met anderen. Maar meestal start het met de vaststelling dat iemand niet gelukkig is maar nog niet weet waar dat vandaan komt. Een coach gaat dan eerst kijken waar de kern zit, waar het ontstaan is. Vanuit dat ‘zaadje’ kan de coach samen met de persoon kijken om de puzzel te leggen. De paarden geven dat mee aan en dan voelt iemand ook wat er wel of niet passend is. Op het vlak van werk kan zo ook samengewerkt worden met een loopbaancoach. Het stop dus niet bij bewustwording maar er worden ook verdere stappen gezet, zij het wel steeds op initiatief van de persoon zelf.
Waarom dan met paarden werken? Daar zijn verschillende redenen voor. Een traject duurt gemiddeld 2 tot 4 sessies. Dat gaat snel omdat de paarden heel snel reageren. Daardoor krijg je een soort van versnelde module. De coach kan dan namelijk samen met de paarden gaan kijken of wat de coach vaststelt klopt of niet. Dat is de paarden hun natuur. De paarden worden ingezet als kuddedier en hun natuur wordt ingezet in het coachingtraject. Een paard is alleen maar bezig met veiligheid en eten, maar niet met hoe je eruit ziet, wat ze morgen gaan doen of eten…want dat zou voor de kudde betekenen dat ze niet veilig zijn.
Paarden moeten namelijk niet bezig zijn met of hun haar goed ligt want dan merken ze het gevaar niet op en dat betekent dan een gevaar voor de hele kudde. Binnen een kudde heeft elk paard ook een eigen plaats. Als iedereen binnen het eigen talent staat en op de juiste plek, dan staan ze samen sterk. Als er een paard geblesseerd geraakt, dan vangen de anderen dat op omdat ze in het ‘nu’ leven. Dat is het voordeel: paarden leven altijd in het nu en zonder oordeel. Een paard reageert onmiddellijk voor de kudde; ze leven in het ‘wij’. Als wij als mensen in die kudde komen, kunnen er twee dingen gebeuren: je wordt opgenomen of je wordt niet opgenomen. En je wordt pas opgenomen als je veilig bent en dat is maar het geval als uw hoofd en lichaam op één lijn liggen. Bovendien zijn paarden dan ook nog eens zo lief om je niet ‘uit te maken’ maar ze gaan je laten zien wat je nodig hebt om binnen jouw talent te gaan staan en veilig te worden voor de kudde. Er zijn twee soorten gedrag dat ze stellen. Er is harmonisatiegedrag wat erop wijst dat iets nog niet volledig in balans is met de werkelijkheid. De kudde gaat dit dan liefdevol, soms zelfs heel zacht, maar soms ook heel duidelijk, weergeven aan de persoon (coachee). Op die manier krijgt de persoon de kans om in harmonie met zichzelf en de werkelijkheid te komen. Met andere woorden, de paarden geven iemand dan de kans om aan te passen aan de werkelijkheid. Wanneer iemand die balans aanneemt, wordt de rust hersteld en word je terug één. Dit doen de paarden door integratief gedrag te vertonen tijdens/na de integratie van de werkelijkheid. Als coach begeleid je dat proces en volg je altijd de kudde. De paarden vertellen dus eigenlijk altijd de waarheid. De coach gaat kijken wat er gebeurt en is het belangrijk om zonder oordeel te blijven. Juist dat ‘oordeel-loos’ zijn maakt dat paardencoaching zo’n sterke tool is.
Niet geheel onbelangrijk is toch de vraag waarom dan coachen met Ijslandse paarden? Voor Zoë is dat heel persoonlijk, want haar eerste Ijslander heeft haar heel belangrijke lessen gebracht. Toen was het soms zelfs coaching ‘op het paard’ in plaats van ernaast. Krachtig aan de Ijslandse paarden is dat ze heel eerlijk zijn. Ook worden zij vaak nog heel natuurlijk gehouden, ze leven dikwijls nog in kuddes én worden gefokt op goed karakter. En veiligheid is heel erg belangrijk. Mensen moeten ook los in de kudde kunnen gaan staan. Ook hebben mensen die eerder angstig zijn voor paarden meer met Ijslandse paarden dan met Shires bijvoorbeeld. Als mensen angstig zijn, kan ook eerst naast de weide gewerkt worden. Het is optimaler met paarden maar het kan ook gewoon ernaast. Overigens zie je vaak dat angst dan een veel centraler thema is dan alleen de angst voor paarden. Maar tot nu is er nog geen probleem geweest omdat de Ijslandse paarden ook heel rustig zijn en mensen dan achteraf aangeven dat ze toch niet angstig geweest zijn. Er wordt bovendien ook heel respectvol met de paarden omgegaan waardoor ze mensen ook niet als een bedreiging zien. Het aantal sessies per paard is ook beperkt. Zoë bouwt heel doelbewust rustdagen in voor de paarden omdat het gaat om balans voor mens en dier.
Wat maakt iemand nu tot een goede coach (dat was een vraag waar ik toch ook wel heel benieuwd naar was)? Zoë legt uit dat openheid voor een coach een absolute voorwaarde is. Ook moet een coach de eigen onderwerpen kennen en waar je best niet mee aan de slag gaat. Dat betekent ook dat een coach door een eigen proces gegaan is want anders loert het gevaar van projectie om de hoek en dan kom je tot een verhaal dat niet klopt. Zoë vertelt dat ze zelf ook heel lang sterk is moeten zijn en dat heeft ook op haar gezondheid gewerkt: ‘wij hebben zo geleerd om sterk te zijn en dat blokkeert’. Emoties op een goede manier toelaten, is zo belangrijk. Daar moet je als coach ook naartoe gaan, zowel bij jezelf als bij anderen. En dat proces moet een coach blijven aangaan want ook het leven van een coach loopt verder. Door je als coach te omringen door andere coaches en jezelf de spiegel voor te houden, door opleidingen te blijven volgen, blijf je aan dat proces werken. Onderwerpen waar Zoë vooral op inzet is het begeleiden van mensen binnen hun eigen talenten, het werken met familiesystemen om te kijken wat ik meeneem vanuit mijn familie. Daar wordt een stukje naar levenskracht gewerkt: keuzes en grenzen bepalen is een thema dat veel terugkomt. Wanneer het echt om trauma gaat, is het van belang om dat te herkennen en erkennen en dan samen te werken met andere professionals die daar een heel belangrijke functie hebben. Zoë wilt vooral mensen dichtbij hun authentieke ik brengen, een gelukkiger en energieker leven waarbij mensen keuzes kunnen maken vanuit zichzelf en niet meer geleefd worden.
Sinds april 2022 werkt Zoë ook als jobcoach en doet ze teambuildings, opstellingen, en sollicitaties voor bedrijven. Dit klinkt me helemaal geweldig in de oren (en ik heb intussen een afspraak met ons afdelingshoofd gemaakt). Ook voor het bedrijfskleven zijn paarden blijkbaar goed inzetbaar. Zo voelen ze feilloos wie bij de ‘kudde’/het bedrijf past en geven weer wat wel of niet klopt. Ook zijn paarden prima begeleiders in leiderschapstrainingen. Zo’n traject creëert personeel dat met veel zin (‘goesting’ in het Vlaams) komt werken. Een win-win voor elk bedrijf.
Maar wat als je nu heel concreet zo’n coachingtraject wilt aangaan? Mensen zoeken dan vaak op google en vinden dan heel veel coaches…hoe weet je dan dat je goed zit bij een coach? Wat voor Zoë belangrijk is, is dat iemand intuïtief voelt of het klopt en als dat niet resoneert, dan eerlijk te zijn met jezelf. Want als dat niet zo is, dan staat dat het proces in de weg. Het resoneert niet met iedereen, en dat mag ook. Voor iedereen is er iemand. Het paardenverhaal helpt daarin omdat je die spiegel krijgt en de oordeel-loosheid een stukje wordt gegarandeerd. Kijk zeker ook naar de website: spreekt je die aan of juist niet, is ook een tip die Zoë graag meegeeft.
Hier alvast de website van Zoë voor wie graag meer wilt weten:
https://whisperinghorsesandcoaching.com
Wordt vervolgd…
