Door Mieke Kuenen
Ik had er wel veel over gehoord maar niet eerder kennis mee gemaakt: koliek. Het leek me een waar schrikbeeld. De werkelijkheid was erger.
Ik was aan het broeden op een nieuwe blog. Ik had alléén maar goed nieuws. Het gaat zo ongelooflijk goed met Ásgeir, mijn jonge ruin. Sinds een week of drie hebben we de training weer opgepakt: eerst wandelen, poetsen etc en daarna grondwerken en longeren. Toen dat allemaal goed verliep en wij steeds meer vertrouwen in elkaar kregen: naar buiten! Op ontdekkingsreis, samen de wijde wereld in. Wat ik al vermoedde: hij vond het geweldig. In de bak vond ik hem vaak wat traag, niet zo voorwaarts, ingetogen, niet vrolijk, een beetje mat zelfs…maar buiten kreeg ik een heel ander beeld: stevig doorstappend, veel energie; een vrolijk paard onder me die verbaasd en opgetogen de wereld om zich heen in zich opnam. Soms lieten dingen hem versteld staan, waarop hij inhield om zaken even rustig van dichtbij te bekijken om vervolgens weer enthousiast verder te gaan. Ik werd er heel blij van. En geen gekkigheid, niks! Wandelaars, fietsers, trein én spoorwegovergang….toen hij zelfs zonder een spier te vertrekken op 50 meter langs een motorcross circuit liep, waar de motoren jankend en knetterend hun ronde deden, besefte ik: wát een braaf en goed paard…wat een vertrouwen!
Ik was aan het bedenken hoe ik dat in een blog onder woorden zou gaan brengen. Maar terwijl ik een keuze probeerde te maken uit mooie woorden en superlatieven zette de jonge vriend me even met beide benen op de grond. Want niet alles gaat goed. Zo was het niet en zo zal het ook niet gaan. Toen ik deze week zijn halster afdeed om het hoofdstel om te doen, wat voor hem steeds een moeilijk moment is, besloot hij te vertrekken zonder mij. En zonder hoofdstel. In loepzuivere tölt (en ik maar zeggen dat ie dat nog niet kan..) ging de jonge vriend richting uitgang erf, mij vertwijfeld achterlatend. En mij niet alleen. Hafdis keek hem na met stomverbaasde blik: “Wat doe jíj nou…??” Eenmaal bij de weg aangekomen bedacht de jonge vriend dat zijn besluit om alleen op pad te gaan toch wat te impulsief was genomen en keerde hij letterlijk op zijn schreden terug. Ook ditmaal in zuivere tölt. Vlak voor mijn neus hield hij halt, boog zijn hoofd en liet zich gewillig het hoofdstel omdoen. Mijn stalgenootje en ik, we hebben gebruld van het lachen (ook van pure opluchting dat het allemaal goed was afgelopen).
Gisteren viel er niets te lachen. Koliek. En het kwam echt uit de lucht vallen. Acuut in de meest heftige zin van het woord. Na een training van een kwartiertje in de bak, waarbij hij voorwaarts en energiek was, gaf ik hem een schepje muesli. Na een paar happen hield hij het voor gezien. Dat verbaasde me erg, want normaal is hij dól op eten. Ik besloot hem naar de wei te brengen. We waren nog geen drie stappen op weg of hij zakte door zijn benen, rolde een keer heen en weer en bleef vervolgens op zijn zij liggen. Ogen half gesloten. Dood vogeltje. Zomaar, ineens. Ik stond verbijsterd met het halstertouw in mijn hand en probeerde te begrijpen wat er gebeurde. Vrijwel direct wist ik het: dit móest koliek zijn. Paniek! Ik kon hem overtuigen om op te staan zodat ik hem naar de wei kon brengen. De korte weg erheen moest ik trekken en sjorren om om hem op de been te houden. Hij wilde niets liever dan liggen en eenmaal in de wei stortte hij weer ter aarde en bleef liggen. Binnen 5 minuten had ik de dierenarts aan de lijn, die kwam er direct aan maar vertelde me dat het belangrijk was dat hij zou blijven lopen. Ik deed verwoede pogingen om hem op de been te krijgen en godzijdank lukte dat. Gelukkig stond ik er niet alleen voor. Er waren lieve hulptroepen van de stal en Hafdis bleek weer eens van onschatbare waarde. Ze kwam aangelopen en tot mijn stomme verbazing ging ze achter hem staan, gaf een paar gilletjes en duwde met haar neus tegen zijn flanken, links en rechts, net zo lang totdat hij ging lopen. Ze volgde hem op de voet en pas toen ze overtuigd was dat hij mee zou blijven lopen, nam ze afstand.
Na 20 minuten, en iedereen die het heeft meegemaakt weet hoe lang 20 minuten kunnen duren, kwam de dierenarts. In die tijd zag ik het beeld op en neer gaan: dan weer liep hij rustig naast me, dan weer liet hij zijn hoofd zakken, trok een soort grimas en ging achterover hangen om te gaan liggen…..hij had duidelijk pijn en ernstige kramp. Gelukkig mestte hij wel een keer. Eenmaal in de stal, waar de DA hem onderzocht, werd hij rustiger en levendiger.. Net zo plotseling als het begon herstelde het. De DA vond niets verontrustends…..voldoende activiteit in de darmen, niet teveel gas, geen verdraaiing, geen koorts. Er werd gevraagd of hij mogelijk eikels had gegeten (nee, die zijn er niet in zijn wei) en wat hij te eten kreeg. Het gras is momenteel van belabberde kwaliteit en kan makkelijk gaan proppen en gisten in de darmen, aldus de arts. Goede vezels, ruwvoer, zijn dan belangrijk. Hij raadde aan om meer ruwvoer te geven. Op het moment dat hij dát zei trok Ásgeir ( die al die tijd braaf had stilgestaan) mij mee een stal in vol vers stro, stopte zijn hoofd erin en begon te eten. “Hij lijkt het er mee eens te zijn”, zei de DA droogjes. Opluchting alom. “Het had heel anders af kunnen lopen’, zei hij nog..
En dat was dat. De jonge vriend heeft een uur staan buffelen, stro en hooi, mestte nog een keer en ging met de minuut wakkerder uit zijn ogen kijken. Het leed leek geleden. Nog iets later mocht hij terug naar de wei, alwaar hij vrolijk rondliep en zich tegoed deed aan een nieuwe portie stro/hooi mengsel. Vandaag was het onverminderd goed. Mogelijk is er ook een verband tussen voer en inspanning. Het zou kunnen dat die twee niet goed samengaan. Dat moet ik uitzoeken maar zeker is dat dit paard een gevoeliger spijsvertering heeft dan mijn merrie.
Voor nu ben ik blij en opgelucht. En voor mijn gevoel 10 jaar ouder….dat ook.
27/09/2019
