Door Manon Koffeman – Paard en kind
Dat is het eerste wat ik zie en zeg als jij binnenstapt. Je bent verlegen, verschuilt je achter je moeder en je ogen kijken schichtig rond. Je bent bang voor heel veel; althans dat heeft je hoofd je ingefluisterd; de wereld is niet veilig voor je en de veiligheid in jezelf heb je nog niet gevonden. Maar ik voel een diepe innerlijke kracht in je en dat maakt me blij.
Mama vertelt me dat je al een tijdje op paardrijden zit en dat je het rijden wel leuk vindt maar al het gedoe erom heen maakt je weer wat bang en onzeker.
Samen gaan we naar mijn paarden toe; Feykir staat al apart in een weitje zodat we hier geen ‘gedoe’ hebben met andere nieuwsgierige paarden. Ik zie hoe je angst zich opbouwt en je kracht aan de kant duwt. Naast een paard, bij z’n hoofd, z’n neus voelen, z’n adem……alles is doodeng. Je schiet op slot en verschuilt je achter mij. Elke ‘zeer rustige’ beweging die Feykir maakt triggert je angst.
Even voel ik boosheid in mijzelf opkomen; wat voor een k*t manege is dit waar het kind wel op een klaarstaand paard rijdt maar doodsbang is voor het dier zelf en 0 contact heeft met het paard. Gelukkig verdwijnt deze frustratie weer snel want het dient geen enkel doel en jij bent hier niet voor niets…..
Met een touwtje om Feykir’s hals lopen we terug. Ook nu zie ik de spanning bij je oplopen. Steeds achteromkijkend of hij niet te dichtbij komt. Ik laat zien dat als we halthouden, hij ook stopt maar toch vertrouw je het niet.
Na het borstelen, wat best goed gaat als je maar niet de dicht bij zijn hoofd staat, mag je erop.
Zonder zadel??? Ja zonder zadel
Geen bit???? Nee geen bit
Waar is het zweepje??? Geen zweepje
Geen bodyprotector??? Geen bodyprotector
Zodra je erop zit verandert er iets in je. Het lijkt net alsof ik een kwartje in je heb gestopt. Terwijl ik nog wat uitleg gaan je beentjes tekeer tegen de buik van Feykir; zonder ophouden. Je trekt aan de teugel en roept “hooo!!” als Feykir probeert z’n evenwicht te behouden…….
We zijn inmiddels 4 weken verder. Je hebt op Feykir gereden zonder zadel door het bos, met je ogen dicht, gelegen en heel, heel veel uitgeademd. Je had heel veel vragen over de paarden en deze heb ik zo goed mogelijk beantwoord. Jouw angsten hebben langzaamaan (weer) plaats gemaakt voor jouw kracht. Vind je het nog spannend? Jazeker, maar we zijn samen op weg naar jouw vertrouwen welke we in de verte zien gloren….
Vandaag was je zusje mee en ik hoor mijn woorden uit jouw mond komen en realiseer me weer hoe belangrijk het is dat, wij volwassenen, zuiver, puur en eerlijk met kinderen communiceren.
Je vertelt haar dat ze niet bang voor Feykir hoeft te zijn, hij zonder tanden een snoepje pakt, briesen niet betekent dat hij boos is, als je op hem zit en uitademt hij stopt en dat een paard ook gevoel heeft.
En daar istie weer; de brok in m’n keel……..
