Van PaardenKind.nl
Daar was je dan. Drie dagen in Vorden waarbij je elke dag een uurtje voor de paarden kwam want je wilde graag op een paard rijden.
Echt heel stoer van je want je was ooit gebeten door een paard en was daardoor zo bang voor paarden geworden; vooral als je ernaast stond. Die grote mond, veel grote tanden, onbekende geluiden zoals briesen, spannende benen en hoeven; misschien ging hij je wel trappen. En toch wilde je het aangaan….wilde je de paarden ontmoeten…en misschien zelfs erop.
Toen ik je zag wist ik dat het hele bijzondere dagen zouden worden…..
Doodspannend vond je het. Elke beweging van het paard deed je achteruitdeinzen. Als hij naar je keek slaakte je een gilletje en verschuilde jij je achter je moeder. En toch….. toch zag ik een vonkje; een prachtig lichtje in je ogen…was het echt wel zo eng of wat dat het plaatje wat zich ooit in je hoofd had vastgezet…..? Dus gingen we samen op zoek naar wat er nu echt gebeurde….
Wat deed het paard met die grote mond en die vele tanden? Ik liet je zien hoe een paard zijn bovenlip gebruikt; als een soort van onderzoekende vinger. Hij duwt de bladeren aan de kant met z’n lip op zoek naar het gras. Ik liet je zien hoe hij een brokje pakte; heel voorzichtig met z’n lippen. Zijn tanden zag je niet…Nadat je dit enige keren geobserveerd had durfde je jouw hand onder mijn hand te houden terwijl we hem een brokje gaven; wat een mooie en grootse stap van jou….
Wat betekende het briesen en smakken? We waren er al snel achter dat dit paardentaal was. Jij bedacht dat briesen wel een soort van neus snuiten kon zijn zonder zakdoek, of misschien was het een paarden nies…? We probeerden zelf te briesen en voelden hoe ontspannen dit was (en een beetje gek) Het klonk in elk geval eerder grappig dan eng…..en jij ontspande….En die hoeven dan die, in jouw gedachten, zo hard konden trappen? Samen hebben we bedacht waarvoor de hoeven eigenlijk bedoeld zijn; om heel hard te rennen, om achter z’n oor te krabben, om stevig op de aarde te staan. Ik heb je laten zien hoe de hoef eruitzag, waarvan de hoef was gemaakt en samen hebben we de onderkant van de hoef bestudeerd. Jij was helemaal verbaasd toen het paard zomaar vanzelf zijn hoef optilde en in mijn hand legde. En jij verbaasde en ontroerde mij weer toen je de borstel van me overnam om zijn hoef uit te borstelen; samen…. vol vertrouwen….
Je hebt de paarden bekeken, eerst van een afstand later van dichtbij. Je hebt ze geborsteld en gevoeld. De tweede en derde dag durfde je het aan om te gaan wandelen met een paard naast je. Een paard die jou volgde in jouw tempo. Een paard die stopte wanneer jij stopte en die zich fijn voelde bij je en jij bij hem; Je straalde….
En heb je uiteindelijk op het paard gezeten? Nee…..En betekent dit dat we ons doel niet bereikt hebben? Ja en nee… Tuurlijk was dat jouw doel (en in het begin ook die van mij) maar de weg ernaar toe is waar het om gaat en deze was zo adembenemend mooi….Je bent op weg en je hebt je ‘deurtje van dapperheid’ op een grote kier gezet; hoe stoer 
