Door Claudia Nijdam
Kládíus frá HafnarfirðIn 2015 kocht ik een paard in IJsland. Een zoon van Lord frá Vatnsleysu, omdat ik daar zo verliefd op was geworden na zijn optreden op de Landsmót van 2012. Natuurlijk is het altijd maar afwachten wat je krijgt als je “blind” een paard koopt, maar hij kwam naar Nederland als puppie van bijna 2 jaar. Hij groeide op en werd een prachtig paard met vooral een gouden karakter! Kládíus frá Hafnarfirði is zijn naam, grappig, omdat ik Claudia heet. (zelfde uitspraak) Ik heb zijn naam niet bedacht, dus dit is echt iets voorbestemds denk ik. Toen Kládíus zo tegen de vijf jaar oud werd, ben ik hem gaan inrijden. Omdat we al heel veel op pad waren geweest al wandelend en ook naast de fiets vond hij het allemaal de normaalste zaak van de wereld, wat erg fijn was! We groeiden en gingen vooruit, Kládíus die altijd zijn best doet, wat een heerlijk paard! We werkten richting wedstrijden, en begonnen met lessen volgen op Strandhólar, bij Siggi Mar. Af en toe een niet onverdienstelijke wedstrijd tussendoor en vooral veel afwisseling en lol maken.
Op 10 mei 2021 kreeg ik tijdens mijn werk een berichtje van mijn man, die schreef dat Kládíus op 3 benen liep! Mijn man is niet snel in paniek, maar dat hij mij dit bericht stuurde, was wel degelijk serieus. Ik ben die dag eerder naar huis gegaan, met onderweg een steen in mijn maag.
Kládíus bleek een hele lelijke trap te hebben gehad van een ander paard, precies achterop zijn sprong. Na kort contact met de vaste veearts, meteen met Kládíus naar de kliniek gegaan. Daar hebben ze foto’s en scan’s gemaakt en zijn been verbonden. hij moest op zware pijnstilling en ontstekingsremmers, hij mocht wel weer mee naar huis, maar de prognose was erg slecht.
Mijn wereld stortte in.. Er was een botsplinter ontstaan, waar ze operatief niet bij zouden kunnen omdat ze dan de pezen en andere fragiele zaken zouden kunnen beschadigen. De kans dat de splinter zou gaan “zweven” was groot, en dan zou deze voor nog veel meer problemen gaan zorgen. De kans dat de splinter weer vast zou raken was écht klein, en dat was voor mij echt niet hoopvol.
Kládíus moest boxrust. Als je een paard er géén plezier mee doet om hem op stal te zetten, is het Kládíus wel, dus ik zag hem iedere dag ongelukkiger worden. Zelfs met zijn vriendje Uk naast hem was hij zichzelf niet. Helaas ondanks de pijnstilling en ontstekingsremmers, kreeg hij na 2 dagen hoge koorts en moest meteen weer naar de kliniek. Daar is hij een aantal dagen verbleven zodat ze hem goed onder de monitor hadden. Ook daar kwijnde hij weg in zijn box. Dagelijks kwam ik met hooi van thuis en veel lekkers op het bezoekuur. Wat werd ik daar toch telkens weer verdrietig van… Mijn arme paardje. Hij at niks van de stress. Hij was een schim van zichzelf.
Toen hij na (ik weet niet hoeveel dagen) weer naar huis mocht, heb ik een paddock voor hem gemaakt, en de boxrust afgezworen. ik vond mijn boerenverstand beter dan het advies van de kliniek op dat moment. En dat vond Kládíus ook. Hij begon weer iets te eten, in zijn eigen vertrouwde omgeving. Lekker buiten. De artsen op de kliniek wilden elke 10 dagen een foto maken om de vorderingen te zien. Dit heb ik 4x gedaan. Geen verschil te zien. Toen ben ik daarmee op gehouden. Ik heb een alternatieve veearts geraadpleegd, zo kwam ik bij Dhr. Albert van Unen (Olympisch veearts) terecht. Hij heeft ook weer foto’s genomen en ook hij vond het een lastige blessure. Een prognose kreeg ik ook niet, wel een moeilijk gezicht…
van Unen heeft Kládíus “een hele grote spuit” gegeven waarvan ik nog steeds niet weet wat er in zat. hij zei: “Mooi mee naar huis nemen en op het land zetten, zorg dat hij gelukkig is. Ik wil je over een half jaar terug zien.” Je begrijpt dat ik helemaal verbaasd met mijn paard naar huis ging, en de paddock meteen maar afbrak. Ik heb hem op de grote paddock gelaten met een paard waar hij het gezellig mee had. Zo gingen we door.. We hebben de paarden aan huis, en het deed iedere dag pijn hem zo te zien. Hij strompelde wat heen en weer, met een matte blik in zijn ogen. Ondertussen gingen we kleine stukjes wandelen buiten en vooral lekker grazen in een groene berm. Ik telde af tot het december was, dan kon ik weer een afspraak maken bij dierenarts van Unen. Tegen het eind van 2021 kon je wel zien dat Kládíus in elk geval in stap geen pijn meer had. Hij kon stappen, maar in draf was hij nog zeer onregelmatig. Ik was dus sceptisch. Toen het zover was, en van Unen hem weer zag na een half jaar, geloofde hij ten eerste niet dat hij het zelfde paard voor zich had, zo veel beter dag hij er uit dan in de tijd van de boxrust. Toen maakte hij de foto…. Van zijn gezicht was ongeloof af te lezen; “het lijkt wel vast te zitten” zei hij zacht… Hij kon het zelf ook haast niet geloven. Ik was zo blij!! Ik vroeg: “En nu”? “Gooi er maar eens een zadel op en ga eens een stukje stappen, maar je weet nooit hoe ver hij zal herstellen” zei van Unen me. Omdat ik dit scenario niet had durven dromen, ben ik wel een goeie week volledig van de mik geweest! Zó blij was ik en zó kon ik het niet geloven.
Hoe pak je nou zo’n revalidatie aan? Ik heb daar helemaal geen ervaring mee, dus vroeg ik het Irma Schortinghuis. Ze heeft een geweldige kijk op paarden en hun bewegingsapparaat, en is gewoon een super trainer en ruiter. Irma heeft me vanaf oktober al ondersteund en geadviseerd bij de blessure van Kládíus, het advies was toen om hem aan de hand te gaan wandelen, en hem toch wat in beweging te zetten. Na het mooie bericht van Veearts van Unen heeft Irma voor ons een heel revalidatieplan geschreven, die we per week bekijken en bijstellen, en als er iets opmerkelijks voordoet, (het been bijvoorbeeld dikker of warmer) meld ik dat meteen. Op dit moment ben ik nog steeds bezig met dit schema, de ene dag rijden, de andere dag grondwerk. De spieren en pezen moeten weer sterk worden. Met het rijden merk ik soms nog dat zijn ene been iets trager is door de blessure, maar ik hoop dat dat met de oefeningen van Irma en het rijden door ons mooie bos weer helemaal bijtrekt en aansterkt.
Kládíus is nu blij in de wei met zijn maatjes, en heeft enorm veel zin in het werk, als altijd. Soms wil hij wat teveel, en vooral te hard… Want gas is alles vind hij! Wij hopen dat we weer op ons oude niveau komen, we nemen de tijd en genieten van alles wat we samen doen!
