Door Sytske Casimir
Heb je er wel eens over nagedacht hoe gek het eigenlijk is dat we op een paard durven stappen, een wezen dat zoveel sterker is dan wij en dat een andere taal spreekt. Dat we er af vallen en weer opstappen. Dat zoveel ruiters niet bang zijn? Ik zelf durf jaren na een val met de fiets op een steile heuvel, waar ik alleen een schaafwond aan over hield, nog steeds niet van steile heuvels af te fietsen. Terwijl ik zonder twijfelen weer op een paard stapte toen het weer mocht, na een val waarbij ik mijn voet zo had gebroken dat het niet zeker was of ik ooit weer normaal zou lopen. Zelfs de merrie waar ik van afgevallen was, heb ik zonder angst later weer gereden.
Eigenlijk is het helemaal niet gek als we het spannend vinden om op een paard te stappen en toch lijkt er een taboe op te rusten. Misschien omdat zovelen van ons als kind zijn gaan rijden, en in onze onbevangenheid geen angst kenden, tegen de tijd dat we ouder werden hadden we zoveel ervaring dat we het niet eng meer vonden. Misschien, zoals Rosalie Jones McVey suggereert in haar artikel over moed in de cultuur rond paardrijden, omdat paardrijden een link heeft met het leger waar moed een belangrijke eigenschap is (JonesMcVey,R.An Ethnographic Account of the British Equestrian Virtue of Bravery, and Its Implications for Equine Welfare. Animals 2021, 11, 188. https:// doi.org/10.3390/ani11010188 ).
Hoe dan ook, angst hebben voor paardrijden is niet iets wat veel wordt besproken. En toch zijn er veel ruiters, ik vermoed met name vrouwen aangezien die over gerepresenteerd zijn in onze sport, die regelmatig met angst op hun paard stappen.
Er is dan ook een grote markt voor coaching programma’s rond dit thema. Ik krijg behoorlijk wat van die advertenties te zien en het valt me op dat de vrouwen op de foto’s bij die advertenties niet op mij lijken. Ze zijn vaak veel jonger en rijden hun paarden met weinig kleren, zonder tuig, schoenen en helm. Ik vroeg ooit een van deze adverteerders naar het waarom en haar antwoord was dat deze beelden vrijheid uitstraalden en dat wilde ze voor haar klanten.
Door mijn werk in organisatie- en leiderschapontwikkeling weet ik hoe belangrijk het is dat we onszelf kunnen herkennen in de toekomst die wordt geschetst. Dat je beelden ziet van mensen die op jou lijken die vrijheid ervaren. Vrouwen van jouw leeftijd, die ook gewoon kleren aan hebben als ze paardrijden, een helm op en wellicht zelfs een bodyprotector. Vrouwen die snappen wat het is om bang te zijn als je opstapt en het toch doen, die het gevoel van vrijheid voor zichzelf hebben gevonden of aan het vinden zijn. Vrouwen die laten zien dat je niet een ander mens hoeft te worden, dat het ook voor jou is weggelegd.
Het ene moment voelde ik de frustratie en de volgende dag deelde ik mijn post over mijn inspiratie. Mijn faces of freedom project was geboren, een project waarin ik een groot aantal ruiters die de combinatie angst en vrijheid in de omgang met paarden voelen, fotografeer en spreek. De foto’s en verhalen komen uiteindelijk in een boek, een inspiratiebron voor iedereen die wel eens met angst te maken heeft tijdens het omgaan met paarden. Een boek gemaakt door, voor en met mensen die die angst begrijpen en die snappen dat het feit dat je soms of vaak bang bent als je op een paard stapt niet betekent dat je een angstige ruiter bent. Die ervaren dat vrijheid bij paardrijden niet het gevolg is van het ontbreken van angst maar het omgaan met angst. Binnen 24 uur hadden 20 mensen zich aangemeld en dat op basis van mijn niet zo grote bereik op social media.
Voor mijzelf brengt dit project niet alleen mijn passie voor fotografie, paarden en ontwikkeling bij elkaar het heeft mij ook geholpen in mijn eigen angst voor een van mijn paarden. Sinds ik vorig jaar geopereerd werd aan een tumor in mijn hoofd rijd ik eigenlijk al mijn paarden weer zonder problemen. Er was alleen een jonge ruin die ik eng bleef vinden. Ik ging er af en toe wel op en toch bleef het spannend. Ik kon naast hem rijden op een springend en dansend ouder paard terwijl hij heel rustig stapte en toch brak het zweet me uit als ik erover dacht om te wisselen. Juist het onderzoeken van angst opende mijn ogen voor wat er achter mijn angst zit. Inmiddels durf ik hem al zonder toezicht op de baan te rijden. Ik denk dat juist omdat ik dit project vanuit mijn eigen verhaal oppak de mensen die ik ontmoet ook zo open zijn over hun verhaal. Het wordt een echt gesprek waar plaats is voor leren van elkaar.
Inmiddels heb ik 17 van deze verschillende, mooie gezichten gefotografeerd en gesproken, ieder met haar eigen verhaal, sommigen zijn heel erg bang geweest, anderen altijd een beetje op hun hoede en allemaal voelen ze zich toch vrij te paard. De verhalen en beelden zijn mooier dan ik me voor had kunnen stellen. Het is zo mooi te horen hoe blij mensen zijn te ontdekken dat ze niet alleen zijn, dat er meer mensen zijn die angst hebben wanneer ze te paard gaan. Dat ze letterlijk gezien mogen worden. Hoe meer verhalen ik hoor hoe meer van die verhalen ik wil vangen, vandaar dat mijn project nog steeds open is voor deelnemers. Spreekt het project je aan en wil je meer weten kijk dan op mijn website en schrijf je in (er zijn geen kosten aan verbonden aan mee doen, je betaalt alleen meer als je meer dan een foto wilt bestellen). Samen kunnen we een ander verhaal vertellen, een verhaal waarin vrijheid vele gezichten heeft.
Overigens wil ik mannen niet uitsluiten. Het is tot nu toe mijn vermoeden dat mannen die paardrijden soms eng vinden eerder een andere sport zullen zoeken. Mocht ik dat mis hebben dan zie ik jouw inschrijving ook graag tegemoet.
Sytske Casimir
